Karanlıkta Kaybolurken

Gecenin bir yarisinda çalan telefon rahatsiz edici oldugu kadar merak ettiricidir de. Ve kimi için “görev” olan is, kimi için var ya da yok olmanin hikayesidir. Tasrada küçük bir mahallede yasanan siddet, gelip metropoldekini bulur. Insan aciyi dört duvarin içini paylastigi insanlarla tanir. Aile içi siddete ve madde bagimliligina maruz kalmis nice çocuk, gecenin karanliginda kaybolur. “Sayilari her geçen yil biraz daha artiyordu. Her geçen gün, ay, sene biraz daha çogunluktular, biraz daha gündemdeydiler, biraz daha haberdiler ama hepsi birbirinin ayniydilar. Aralarina yenileri katilmiyor, bölünüp çogaliyorlardi sanki. Zayif, çelimsiz, derine kaçmis gözleri öfkeli. Soguktan donmamak için üzerlerine giydikleri parkalarin, lime lime montlarin, kirli pantolonlarin üstünde magazadan aldiklari yepyeni kazaklar. Bazilari büyük ve bol gelmis, kol uçlari parkanin kollarindan firlamisti. Ayakkabilari boyasiz, çamurlu, yirtikti.” “Avanos’un üstünde, karanlik bir gökyüzü, içinde yildizlar sapsari parliyordu yüzlercesi. Kirmizi, yesil iki isik durmaksizin yanip sönerek kayiyordu gökte. “Uçak!” derken sesi boguldu. Omzundaki eli itmek istedi. Kolu kalkmadi. Gözyaslari dolup geldi. Yildizlar bulaniklasti.”