Karasu'dan Erfelek'e

Artik çogu ekilmeyen tarlalari ormanlasmis doganin içerisinde, asfaltini kemiren bitkilerin dogasinda uzanir yolu. Iki yanindaki tepelerin görece daha az egimli yerlerinde bazilari geçmisin kültür mirasi olan tümüyle ahsap evler tek tek görünür. Eski yoldan Kayalti yokusunu çikip, Mehmet Kaye’nin evini geçip önce hafif saga, sonra sola döndügünüzde bes tepe, iki çay, iki dere ve iki küçük ovanin kesisiminde agaçlar arasinda kalmis, zor seçilen yapilar topluluguyla karsilasirsiniz. Burasi artik Karasu diyenlerin tek tük kaldigi, kurulusu 1750’lere dayanan Erfelek’tir. Geçmisin izlerinin yok oldugu kasabamizda elli yil öncesinden bugüne kalan yeniden onarilmis bir tulumba ile yalnizca ikinci katinda birkaç pedavrasi kalmis bir virane ev Istedim ki, hiç degilse çogu çoktan ölmüs kisilerin yasamlarindan birkaç öykücük kalsin yarina. Yazma kültürünün olmadigi bir toplumun çocuklari olmaktan kurtulmaya baslamamiz gerekmiyor mu? Amacim kisilerin, küçük olaylarini anlatmak. Nasil bir kültürel yasami olusturdugunu kalicilastirmak, yoksullugun içerisinde bile olsa, mutlu ve sevgi dolu yasanan, 1950’lerden 1980’lere kadar geçen otuz yili, yer yer günümüze de gelerek aktarmak yalnizca Dünü yarina baglayan sularin kasabasini anlatmak.