Katiller, Sanatçılar ve Teröristler

Acaba katiller, sanatçilar ve teröristlerin birbirlerine ihtiyaci mi var? Biri olmadan digeri varlik kosullarini önemli ölçüde yitiriyor mu? Frank Lentricchia ve Jody McAuliffe, Katiller, Sanatçilar ve Teröristler'de sanatsal yaraticilik ile siddet, hatta politik terör arasindaki rahatsiz edici yakinligi ele aliyorlar. Tartismaya ABD'yi sarsan 11 Eylül saldirilariyla basliyorlar. Besteci Karlheinz Stockhausen'in Dünya Ticaret Merkezi'nin yikilisini büyük bir sanat eseri olarak tanimlamasiyla ortaya çikan skandali ayrintili olarak çözümleyen Lentricchia ve McAuliffe, politik asirilik ve avangard sanatsal hareketlerin en azindan son iki asirdir nasil birbirlerini beslediklerini göstermeye girisiyorlar. Katiller, Sanatçilar ve Teröristler, birçok romantik edebi görüsün altinda Bati'nin dehset uyandirici ekonomik ve kültürel düzenini yok etme arzusunun bulundugunu açiga çikariyor. Ilginçtir ki, terörizmin de arzusu ayni...Lentricchia ve McAuliffe, bu romantik ve yikici gelenegin bayragini suçlularla teröristlerin devraldigini iddia ediyorlar. Yazarlarin geleneklere aykiri yaklasimi, Dostoyevski'nin Suç ve Ceza'si ile Martin Scorsese'nin Komedi Krali'ni elestirirken, Bret Easton Cornell ile Unabomber arasinda bag kuruyor. Yazarlar, Don DeLillo, Joseph Conrad, Francis Ford Coppola, Jean Genet, Frederick Douglass, Herman Merville, J. M. Synge ve daha birçok yazarla film yapimcisi arasindaki kurgusal diyaloglar araciligiyla sanat kültürünün ne kadar da umutsuz oldugunu anlatmayi hedefliyorlar. Kitap, Heinrich von Kleist ile 11 Eylül saldirisinin faillerinden Muhammed Atta arasindaki kurgusal bir sohbetle sona eriyor. Bu sohbet aslinda "Kuzey-Güney", "Merkez-Çevre", "Bati-Dogu" ayrimlarinda ifadesini bulan bir iliskiyi de açiga çikariyor. Merkezle çevre ülkeler arasindaki çatismaya ayrintili bir sekilde deginilen kitapta emperyalizmin yayilmaciliginin ardindaki "hayranliga" vurgu yapiliyor: "Conrad'in Avrupa emperyalizminin amaçlarini tasvir etmek için kullandigi çarpici ifadeye göre ('igrenç olana duyulan hayranlik'), Bati 'igrenç' addettigi seye (Dogu'ya) duydugu 'hayranlik' yüzünden kaçinilmaz olarak kendi sorunlarini Beyrut'a ya da Vietnam'a tasir.