Kuyu ve Sarkaç

Kurmacanin dar ve islak labirentlerinin duvarlarina çarpa çarpa yürüdügümüz hikâyelerin belki de en can alici, en dahicesi… Kuyu ve Sarkaç! Insan denilen canlinin aklini kötüye ne kadar kullanabilecegi, dehasinin ne kadar sonsuz ve hudut tanimaz olusuyla yüzlesiyoruz Kuyu ve Sarkaç’i okurken. Edgar Allan Poe’nun usta kalemiyle yazilmis öykülerinin içinde gerilimi hissedeceksiniz.“Fenalasmistim -o korkunç sekilde süren aciyla- ölecek kadar fenalasmistim. En sonunda beni çözdüklerinde, oturmama izin verildiginde, duyularimi kaybetmeye basladigimi fark ettim. O hüküm; ölümün o korkunç hükmü, kulaklarimin duydugu son cümleydi. Sonrasinda sorgulayan sesler bir düs âlemindeymis gibi belirsiz bir ugultuya dönüstüler sanki. Degirmen çarkinin sesine benzediklerinden belki de – sesler dönüp duruyordu. Bu kisa sürdü; çünkü artik hiçbir sey duymuyordum. Yine de bir süre görmeye devam ettim; ama nasil korkunç bir mübalâgayla! Kara cüppeli yargiçlarin dudaklarini gördüm.”