Mahşer

Mahser, yönünü Bogaz’a çevirdi. Sularin üzerinde akip giden gemileri seyrederken maziye daldi. Gedikpasa’da ayakkabicilik yaptigi günleri hatirladi. Mercan’da çanta satmisti. Adana’dan Samsun’a, uyusturucu pazarlanan kahvelerden komilik yaptigi lokantalara, okuyup adam olma karari aldigi günlere, Halim Bey’in nasihatlerine kadar… Yokluk günlerini varlik günleri kovalamis, çok büyük nimetlere kavusmustu. O günden bugüne... Ögretmenlik ve yazarlik… Her seyi Allah veriyordu. Asi da esi de... Durdu, esine ve çocuklarina bakti. Çocuklar büyümüs, serpilmislerdi. Duygulandi, gözleri nemlendi.Sonra ögretmenlik günlerini ve kendisini perisan eden rüyayi anlatti. “Iste böyle yavrularim” dedi Mahser. “Rüyadan sonra her günü, mahseri düsünerek yasiyorum. Mahseri unuttugum gün, yüregim pismanlikla kavruluyor. Namaza o günü düsünerek duruyor, secdeye hesabin dehsetini düsünerek kapaniyorum. Her günümü mahsere göre yasamaya çalisiyorum.”Masayi derin bir sükût kapladi. Herkes duygulanmisti.