Mantissa

Yazar ile esin perisi arasindaki çaprasik ama ayni zamanda siddet ve sevecenlik dolu o kadim iliskiyi anlatiyor Mantissa’da Fowles. Perinin sanatçiyla iliskisi yogun bir tensellikle donanmis olsa da, varolan yasanti çok daha karmasik bir duygusal gelgite dönüsüyor. Fransiz Tegmenin Kadini, Yaratik ve Büyücü gibi basyapitlari arasinda sayilabilecek bu romaninda Fowles alayci ve acimasiz bakisini bir fener gibi okurun gözüne tutarken sorular soruyor, sorduruyor. Yazar esinini alip edebi bir forma dönüstürürken periye ödenen bedel nedir gerçekte?John Fowles, Mantissa’da ördügü “ince ama güçlü ag“da edebiyat, ask ve erotizmi farkli düzlemlerde karsi karsiya getirirken okuru düsündürdügü gibi, eglendiriyor da. Tenin ve sözün çarpici diyaloglarinin egemen oldugu bu fantastik kurguda gerçekligin ve yaraticiligin dogasini, sanatin yabancilasmasini, günümüzde edebiyatin giderek kendine dönük bir üsluba geçisini, kadin-erkek iliskilerini ve yasam-sanat ekseninin bilesik kaplarinda degisen dengeyi, Fowles’un zekice gözlemleriyle izleriz. Miles Green sonunda, kendine su soruyu sorar: “Kadinlarla, gerçeklik bataginda mücadele edersen, baska bir deyisle laf yarisina girersen, her zaman kaybedersin.(...) Acaba kadinlar, sirf intikam almak, kendilerinden daha iyi olan erkeklerin kafasini karistirmak, dikkatini dagitmak, hayati önem tasiyan entelektüel istek ve özlerini mantissalar için bosa harcatmak amaciyla mi edebiyati icat ettiler?“ Ne dersiniz?(Tanitim Bülteninden)