Martı

(…) Bir martiyim ben. Yo, hayir, hayir... Hatirliyor musunuz, bir marti vurmustunuz? Rastlanti sonucu bir adam geliyor, yapacagi bir sey olmadigi için can sikintisindan öldürüyor onu... Küçük bir öykünün konusu olabilir bu... Ama bu öyle degil... (Alnini ovusturur.) Neler söylüyorum ben?.. Sahneden söz ediyorum. Artik degistim ben... Simdi gerçek bir aktrisim. Haz duyuyorum sahnede olmaktan. Heyecanla, kendimden geçerek oynuyorum ve harika buluyorum kendimi. Simdi burada oldugum sürece hep yürüyorum, durmadan yürüyorum ve ruhsal yönden günden güne nasil güçlendigimi hissediyorum... Simdi biliyorum Konstantin, anliyorum, bizim isimizde ?oynuyor olsak da, yaziyor olsak da? önemli olan ün, parlaklik, hayalini kurdugumuz seyler degil, sabretmeyi bilmektir. Kaderine razi ol ve inan... Inaniyorum ben, artik aci duymuyorum, görevimi düsündükçe yasamdan korkmuyorum.Bir grup insan tiyatroya yeni bir biçim getirme hayalleri kuran genç yazar Treplev’in tiyatro oyununu izlemek üzere bir çiftlik evinde toplanir. Oyun çiftlik evinin parkina kurulan bir sahnede oynanacaktir. Seyircilerin arasinda Treplev’in kendini begenmis aktris annesi Irina Nikolayevna Arkadina ve onun sevgilisi ünlü yazar Boris Alekseyeviç Trigorin de vardir. Bu iki insanin varligi hem Treplev’in büyük umutlar bagladigi oyunun yarida kesilmesine hem de orada bulunan diger herkesin hayatinin geri dönülmez sekilde degismesine neden olacaktir.