Nasıruddin Şah ve Babiler

Ondokuzuncu yüzyilin ikinci yarisindan itibaren önce Iran’i hemen sonra da Osmanli devletini mesgul eden ve bilahire Bahailik ismiyle anilacak olan Babilik, Esas olarak siilikten ve siilikdeki mehdi inancindan yola çikmissa da daha sonra bütün semavî dinleri birlestirdigini iddia eden yeni bir din haline gelmistir. 1860’lardan Osmanli devletinin yikilisina kadar Osmanli devletinde mecburi ikamete tabi tutulan Bahailer, kendilerini müslümanlik dairesi içerisinde göstermisler ve bu durum Osmanli aydinlari ve idarecilerini de tereddüdlere sevk etmistir. Osmanli devletinin yikilisindan sonra daha rahat hareket etmeye baslayan Bahailer inançlarini daha net bir sekilde ortaya koymuslardir. Okuyuculara takdim edilen Süleyman Nazif’in “Nasiruddin Sah ve Babiler”i müellifin müsahedelerine ve duyduklarina da yer vermesi itibari ile de önemlidir. Süleyman Nazif’in de eserinde isaret ettigi Mehmed Behcet [Yazar] ve Refik Temîmî’nin birlikte hazirladiklari “Beyrut vilayeti” isimli eserin birinci cildinde yer alan “Babiler ve Babizm” ile “Babiler ve babizm hakkinda tedkikat-i mahalliyye” bölümleri müstesna metinler olmalari dolayisi ile kitaba ilave edilmistir.