Ömür Boyu Esenlik

Bati toplumlari hep birlikte yeni bir uyusturucunun istilasina ugruyor: mutluluk kültü. En yüce buyruktur, mutlu olun! Bizim iyiligimiz için oldugundan bir nebze olsun kusku duymayiz bu çagrinin ve hemen kulak veririz.Peki, insan mutlu olup olmadigini nasil bilir? Acinasi bir ifadeyle mutlu olmayi basaramadigini itiraf eden bir insana ne cevap verilir? Budizm, alisveris, tüketim ya da baska mutlu olma tekniklerini kullanan rahatlama terapileri mi önermek gerekir? Cinsellik ve sagligin yeni despotlarimiz haline dönüstügü bir dünyada aciyla iliskimiz nedir? Her seyi keyif ve haz açisindan degerlendirmeye iten bu ideolojiyi, kulak asmayan baskalarinda utanma ve huzursuzluga neden olan bu coskulu esenlik çagrisini mutluluk ödevi olarak adlandiriyorum. Ancak bu güzel düsüncenin kendisi çok ciddi bir sorun içeriyor: Herkese kendi kaderini yönetme ve kendi varolusunu iyilestirme olanagi vermek.Bu durumda, kural disi kabul edilen mutsuzluklarin ve acilarin üzeri sessizce örtülmeye çalisilirsa çalisilsin, onlar beklemedigimiz bir anda yeniden ortaya çikar. Sanki çagimiz bize hedonizme adanmis, her seyin kizginlik ve iskence halini aldigi bir toplum masali anlatiyor.Insana, o tarihe kadar Cennet'e birakilan bu mutluluk hakkini sunan Aydinlanma çaginin bu yikici inanci nasil oldu da simdi bir dogmaya dönüsebildi? Iste Hayat Boyu Esenlik bunun öyküsünü anlatiyor.