Onbirinci Saat

“Her insan ruhu, Mutlak ve Askin Olan’in duygusuyla; yaratilmis evrenin hem baslangici ve hem de sonu olan ve de ondan sonsuzca askin olan En Yüce Kudret’in duygusuyla boyanmistir. Bu duygu, insanin kendi dünyasinin düzlemi üzerinde ve ötesinde var olan seyi algilama araci olan akl-i selîm (intellect) melekesine aittir. Her ne kadar Hubût/Düsüs’le birlikte, “akl-i selîm”in tam kudreti kaybolmussa da, nurundan geriye kalan yine de, yukaridaki ayetin açikça ortaya koydugu gibi inkâr edilemeyecek kadar güçlüdür. Geride kalan bu kalbî bilgi —çünkü akl-i selîm Kalb’de taht kurmustur— insanin en üstün melekesidir. Ve bu, sadece nisbî bir anlamda akil olarak ifade edilir. Ne var ki, onun varligini sürdürüsü onu görmekten imtina etmeye engel olamiyor; ikinci bir tabiat hâlini alabilen bir reddedistir bu. “Kalb katiligi” aslinda söz konusu müzmin körlügün adidir.”Martin Lings