Peygamberler ve Veliler

Tasavvuf, dogusundan itibaren dikkatimizi insan ve insanin kemâli meselesine çekmistir. Sûfilerin söz ve açiklamalariyla birlikte kemâl ve insan terkibi günlük hayattaki kullanimdan soyutlanarak teknik bir istilah haline geldi ve Müslümanlarin arasinda kullanilmaya baslandi. Belki sadece bu kavram üzerindeki degisimden Islam’daki nazari ve ameli düsüncenin seyri takip edilebilir. Önce ahlaki bir anlamla sinirli olan kavram, zamanla daha derin ve metafizik bir muhteva kazanarak metafizik ilke anlaminda yorumlandi. Sûfiler velayeti peygamberlige tabi kildiklari gibi her velinin bir peygamberin özelligini tasidigini kabul etmislerdir. Bunun için kullandiklari kavramlar arasinda bir velinin bir peygamberi takip etmesi anlaminda ‘kalbinde olmak’, ‘kademinde olmak’, ‘izinde (isr) olmak’, ‘mesrebinde olmak’ gibi tabîlik ve izinden gitmek anlami tasiyan kavramlardir. Elinizdeki kitapta Ibnü’l-Arabî veliler ile nebiler arasindaki iliskiyi bu ‘ittiba’ iliskisi ekseninde ele alir. Elinizdeki kitap Fütûhât-i Mekkiyye’nin ilk cildinde yer alan 14-29. bölümler arasi ve 14.-17. kisimlari muhteva etmektedir..