Regina

“Dinmek bilmiyor askimizin agrisi.
 Nasil dinsin?
 Yarim yüzyil dolu bir nehir gibi akti; aka aka birikmis bir deniz oldu askimiz, ve.. sonunda, nasil oldu bilmiyorum, askimizin denizini koruyan baraj çöktü, ve sensiz, ben askimizin tasmis sulari dibinde kaldim.
 Bogulmus degilim; yalniz sularin altindayim. Üstümde bütün bir deniz, bütün bir dünya. Kimse görmüyor beni. Kimse duymuyor sesimi; ben kendim de duymuyorum kendi sesimi. Eskiden gün günü tekrarlanan nagmelerim, bogula bogula ve sessizce ölü baliklar gibi çikiyor suyun yüzüne; eskiden beni yeryüzünde tutan ve yasatan Ayi Dagi, Soguksu kiyilari ve Ceneviz kalesi, kayan yildizlar gibi kayip altinda kaldigim denizin sularina karisti, ve karada kalmis askimi biri (bilmiyorum kim) bulup demir çivilerle çarmiha gerilmis Isa Peygamberin çiplak gögsü üstüne mihladi.”

 Cengiz Dagci’yi çektigi acilar, tâbi tutuldugu sürgünler ve muhatap kaldigi yalnizliklar karsisinda, kendi tabiriyle hayatta tutan bir yanda güzel Kirim’a kavusma arzusu ise, diger yanda da esi Regina Hanim’in bir an olsun eksilmeyen destegidir. Bu yüzden Cengiz Dagci, esi Regina Hanim’in vefatindan sonra bu yüce gönüllü ve âlîcenâp kadina duydugu hisleri her cümlesi askla ve hasretle yazilmis Regina’da dünyaya ilân etmistir.