Robert Capa - Kanın Beyaz Sesi

Insanoglunun unutkanligina, hafiza kaybina hayret ediyorum.Eger bu iki özellik olmasaydi, insanoglu tarihi boyunca savasmaz, kan ve gözyasiyla ömrünü tüketmezdi. Hiç olmadi birinde ders çikarir ve buna bir dur derdi! Ancak ne yazik ki insanoglu unutmaya mahkûm ve benzer seyleri tekrar tekrar yasamaya da! Capa’nin savas fotograflarini gördügümde, iki düsünce dolandi beynimde. Birincisi, görsel taniklik kadar hiçbir sey insani etkilemiyor. Ikincisi, iyi bir sanatçi fotografçiysa çektikleriyle, yazarsa yazdiklariyla, ressamsa boyasiyla öyle bir not düsüyor ki insanlik tarihine, insanligin gündeminden asla düsmüyor. Capa bu adlardan biri. Çünkü o insanin kötü ve iyi özünü kesfediyor, onu objektifinden yansitiyor.Kimi fotograflara baktiginizda, bunlarin yillar önce degil, savas döneminde degil, bugün çekildigi kanisina varirsiniz. Özellikle yasanan göçmen dramina baktiginizda, haber bültenlerinde veya sosyal medyada çatisma, savas görüntülerine baktiginizda, onun fotograflariyla nasil örtüstügünü fark edersiniz.Savas fotograflari, yüzlerdeki hüzün beni bugünden koparip o günlere götürürken, yasanan aynilik zaman üstü bir yerde durmamizi sagliyor. Bu fotograflardan biri bellek antolojime yerlesti. Elinde torbaya sarilmis udu, kolunda karisi, göçmenligin, sürgünlügün çok yönlü bir portresi.Bu fotograflar, bana nice romanlari zihnimde yeniden canlandirdi. Erich Maria Remarque’den Heinrich Böll’e, Theodar Plievier’ye kadar sayfalari yeniden gözümün önüne geldi. Babasiz çocuklar, bir lokma ekmege muhtaç olanlar…Capa’nin fotograflarina bakarken su soruyu sormaktan kendimi alamiyorum: Dünyada ne degisti?Hiç bir sey yaniti beni utandiriyor. (Dogan HIZLAN)