Rögar Kelebeği

Hasta oldugumu anladigimda bunu kimsenin bilmemesi gerektigini, kimseye söylememem gerektigini, gülmemim sart oldugunu, normal davranmaya çalismam gerektigini... Kazidim kafama. Bir seyler daha; saksidaki çiçek su ister, pencere kenarina ufaltilmis ekmek taneleri birakmaliyim, yolda arabasi bozulan adama yardimci olmaliyim, çocuklara seker vermeliyim, yere çöp atmamaliyim, insanlari kirmamaliyim ve elimin yetistigi her yere yardim etmeliyim. Ki; Hastaligim beni yari yolda biraktiginda, yani öldügümde küçük bir kus bile arkamdan güzelce ötsün. Hepsi bu. Hepsi bu degil tabii ki, uzatiyorum acilarimi. Kim tutar kanatlarimdan?