Ruhum Sana Emanet

“Iste geldim. Koynumda aylarca biriktirdigim karanligimla geldim. Sunacagin aydinligin her zerresine ihtiyacim var olarak geldim. Kendimi kaybettigim dünyada, kaybetmenin mükâfati sen ol diye geldim.  Sana varmamin sinirini belirlercesine çizdigin gözlerinin sürmesine sür beni diye geldim. Bundan sonra beni sen yaz diye dilemeye geldim. Bir telinden tutunmaya hazir oldugum saçlarinla tel tel tut beni diye geldim. ‘Insan güzeli neden arar’ diye çirpindigim yerden, güzel olan sen ol, tut elimden çikar beni diye geldim…Uyanislarimin sabahinda, üstüme kokun sinsin diye geldim. ‘Uyan artik, kahvalti hazir, git artik geç kalacaksin, gel artik özledim’ de diye geldim.” Denemeleriyle taninan Mehmet Ercan bu kez bir romanla çikiyor okurun karsinsa. Genç bir adamin “asik oldum” diye yola çikip, kendini ve yasami sorgulayisini ele aliyor... Ruhum Sana Emanet, askin yakiciligini ve acisini hissettirirken aslinda daha derinlerde bir varolussal kayginin olduguna ve onun yarattigi sancilarin derinliginde kendimizi bulacagimiza dikkat çekiyor. Asil meselenin hedefe ulasmak degil,  hedef için yapilan yolcululugun kendisi, yolun kendisi oldugunun altini çiziyor… “Damarimdan kanimi aldi, dingin aktim o an. Aklimdan fikrimi aldi. Kalbimden öfkemi, beklentilerimi aldi. Bütün sorularimi aldi. Bütün sorunlarimi aldi. Bütün nedenleri aldi benden. Vücudumdan sinirimi aldi. Gözlerimden yaslarimi. Delice akan yaslarimi aldi. Ses tellerime çocuk gibi aglayislarimi düsürdü. Agladim. Çekinmeden agladim. Doya doya agladim. Içimi döke döke agladim. Toparlanmak için dagildim…”