Sebepsiz

Kaç balona baglasam kaldirir acaba hayallerimi bu dünya?!Kaç kilo çeker acaba hayal kirikliklarimin tümü?!Kaç sise daha gözyasi doldurtur acaba bana bu hayat?!Kaç kere daha kanser hücreleri gibi sarar tüm bedenimi hüzün ve yalnizlik?!Kaç kisi daha, tam damarlarima yasama sevinci enjekte edecekken, enjektörü alip elim sende oynayacak?!Kaç dostum daha, ben aglarken gülmeye devam edecek?!Kaç kadin daha, öncekilerden intikam alip rahatlarmisçasina duygularima tecavüz etmeye devam edecek?!Kaç defa daha, yasadigim sorunlarin neticesinde varacagim, “Sen hakliymissin be baba…” sonucuna ve bunu anca seni kaybettikten sonra anlayabilmenin neden oldugu pismanligin altinda ezilmeye devam edecegim?!Kaç insan daha hatirlatacak bana, hangi insani duygularla isitilmaya çalisilirsa çalisilsin insanoglunun sütünün çig oldugunu ve hep çig kalacagini?!Kaç kisiyi daha kandiracagiz sözde kandirilmanin acisiyla?!Kaç duygu yoksunu sevisme daha yasayacagiz tenimizin o hiç dinmeyen harini söndürmeye çalismak için?!Kaç, “Yenildik ama adamligimizi kaybetmedik!” yalani daha söyleyecegiz kendimize ve sevdiklerimize?!Allah’im neden benim bu kadar çok sorum ve hepsinin tek bir cevabi var?! Ve ben ne zaman bu sorulari sormaktan vazgeçip, pismanlik duymadan hayati yasayacagim?!O bilindik ses bir kez daha tekrarladi:“Kendini kandirmaktan vazgeçtigin zaman!..”