Son İnsan - (Gri Kapak)

Gotik edebiyat alani, kadin yazarlarin sivrildigi bir türdür. Bazi elestirmenler bu olguyu kadin yazarlarin özel yasamlarinda babalarindan, sevgililerinden ve kocalarindan gördükleri baski, taciz ve zulümden etkilenmelerine baglarlar. Mary Shelley de 1826’da yayimlanan Son Insan romaniyla gotik edebiyata özgü bilimkurgunun alt türü olan apokaliptik romanin ilk modern örnegini veren ve bu türün önde gelen yazari oldu. Vahiy ya da gelecekle ilgili sirlarin aydinliga kavusturulmasi anlamindaki apokalips sözcügünden türemis olan apokaliptik kurgu, salgin hastalik, nükleer savas, sibernetik ayaklanma, dogaüstü olaylar, ekolojik felaketler ya da baska afetler yüzünden uygarligin sonunun gelmesini irdeler.Son Insan, bugün siradan sayilacak kadar yayginlasmis bir konuyu, insanligin yok olusunu ele alan ilk büyük romandir. Shelley, bir salginin Bati dünyasindaki etkilerini Romantik dönemin akici üslubuyla dramatize eder ve gerçek kisilerin yansimasi olan zit karakterler eksenindeki bir kurguyla aktarir. Romandaki baslica karakterler kismen ya da tamamen Shelley’nin çevresindeki kisilerden esinlenmistir. Örnegin dogal bir cennet arayisi içinde tanidiklarini pesinden sürükleyen Adrian, yazarin esi Percy Bysshe Shelley’nin kurgulanmis portresidir. Yunanlilarla savasmak için Ingiltere’den yola çikan ve Istanbul’da ölen Lord Raymond ise Lord Byron’in yasamindan esinlenmistir. Roman, yazarin “seçkinler” diye adlandirdigi çevresini kaybetmekten duydugu aciyi ve dünyanin anlamsizligini, bireyin tarihi yönlendirme gücünden yoksun olusunu da dile getirir. Shelley günlügünde “son insan”dan “alter ego’m, ikinci benligim, yoldaslarimin benden önce ölmesiyle sevgili bir gruptan geri kalan yadigâr” olarak söz eder.