Sufinin Yolu Mesnevi - Yedi Meclis - Divan-ı Kebir

Sonsuz bir karanligin içinden dogdum. Isigi gördüm, korktum. Agladim. Zamanla isikta yasamayi ögrendim.Karanligi gördüm, korktum. Gün geldi sonsuz karanliga ugurladim sevdiklerimi… Agladim.Yasamayi ögrendim. Dogunun hayatin bitmeye basladigi an oldugunu; aradaki bölümün, ölümden çalinan zamanlar oldugunu ögrendim…Zamani ögrendim. Yaristim onunla… Zamanla yarisilmayacagini, zamanla barisilacagini, zamanla ögrendim…Insani ögrendim. Sonra insanlarin içinde iyiler ve kötüler oldugunu…Sevmeyi ögrendim.Sonra güvenmeyi… Sonra da güvenin sevgiden daha kalici oldugunu, sevginin, güvenin saglam zemini üzerine kuruldugunu ögrendim.Insan tenini ögrendim. Sonra tenin altinda bir ruh bulundugunu…Sonra da ruhun aslinda tenin üstünde oldugunu ögrendim. Evreni ögrendim.Sonra evreni aydinlatmanin yollarini ögrendim. Sonunda evreni aydinlatabilmek için önce çevreni aydinlatabilmek gerektigini ögrendim.Ekmegi ögrendim. Sonra baris için ekmegin bolca üretilmesi gerektigini. Sonra da ekmegi hakça bölüsmenin, bolca üretmek kadar önemli oldugunu ögrendim.Okumayi ögrendim. Kendime yaziyi ögrettim sonra… Ve bir süre sonra yazi, kendimi ögretti bana…Gitmeyi ögrendim. Sonra dayanamayip dönmeyi…Gerçegi ögrendim bir gün… Ve gerçegin aci oldugunu… Sonra acinin, yemege oldugu kadar hayata da lezzet kattigini ögrendim.Her canlinin ölümü tadacagini, ama sadece bazilarinin hayati tadacagini ögrendim.Ben dostlarimi ne kalbimle ne de aklimla severim.Olur ya… Kalp durur… Akil durur… Ben dostlarimi ruhumla severim.O ne durur ne de unutur.