Tam Kelimelere Sığınmak

Irfânî bir bakis açisiyla düsünürsek hepimiz Allah’tan gelmis kelimeleriz ve bu görünen âlemde anlamimiz/varligimiz tükendiginde tekrar aslî kaynagimiz olan Allah’a dönecegiz. Bunun bir anlami da sudur: “Allah bilinmezligini bizim kelimelerimizle bilinir hâle dönüstürüyor.” Dolayisiyla her kelime O’nun güzel isimlerine karsilik geliyor ve bizler de zaten o isimlerin terkibinden olusmus varliklariz. Öyleyse kelimeleri anlamak/okumak bir yerde bu güzel isimlerin sâhibini okumak/anlamak/bilmek anlamina geliyor. Bu noktada hepimiz yarim kelimeleriz ve ne zaman aslimizla bütünlesirsek o zaman ancak tam kelimeler hâline gelebiliriz. Baska bir deyisle “Ben”den “Biz”e geçmek, yarim kelimelerden tam kelimelere geçmektir.Yarim kelimelerin olusturdugu âlem “Kesret Âlemi” yani çokluk âlemidir; tam kelimelerin âlemi ise “Vahdet Âlemi”dir, yani Tek’lik âlemi. Mutlak Varlik her an “halk-i cedîd” realitesiyle kendini “Ahadiyyet’ten Vâhidiyyet’e” dönüstürmektedir. Ama gerçekte bütün bu kelimelerin arkasinda tek anlam vardir. Bu nedenle “mânâ hüvallah” denmistir. Anlasiliyor ki bütün kelimeler, tek bir mânânin farkli açilimlari/anlatimlaridir. Yarim kelimeler/Kesret insani sirke düsürür; tam kelimeler/Vahdet ise insani “Tevhîd”e götürür. Bu nedenle olacak ki, Tevhîd kelimesinin öncesi “nefy”, sonrasi “ispat”tir. “Lâ” süpürgesiyle yollar süpürülmeden “Illâllah” sarayina girilmez.Kaç nehire, kaç göle yansimakta dolunay?Bakma sen bu kesrete; Allah: Ahad, Allah: Hayy!Ayin binlerce aksi raks ederken sularda,Ay tektir; ammâ aksi, kesîr olur suurda.