Tasavvufta Tevhid ve Nefsi İrfan Yolu

Yüce Allah (cc) âlemlerin halk edilis amacini söyle açikliyor: “Ben gizli bir hazineydim. Bilinmekligimi sevdim. Halki zuhura getirdim. Ta ki Beni bilsinler” Allah’i bilebilecek varlik olarak da insani zuhura getirerek; “Ey âdemoglu! Seni kendim için, âlemleri Senin için yarattim” diyerek insanin kendi indindeki yerini açiklamistir. Peygamber Efendimiz (sav); “Nefsini bilen Rabbini bilir” buyurarak Allah’i bilme yolunu bizlere açik tutmustur. Insanin ilahi hakikati olan nefs-i natika ilahi tevhid hakikatinden, Zati ilimden mertebe mertebe sehadet alemine indirildiginde, çokluk unsurlari ile perdelenir. Nefs tezkiyesi süreci kemale erdiginde insan ile Allah arasindaki nefsi münasebet bilkuvveden bilfiil hale gelir. Ilahi nefs, ilahi tecellileri yansitan Hakk’in aynasi haline ulasir. Tüm nefsler elestte, “Ben sizin Rabbiniz degil miyim?” soru ve “Evet Rabbimizsin” cevaplarina sahit tutulmustur. Tüm nefisler bu verdikleri sözü sehadet âleminde de uygulayip, su Allah kelamini söylemek için zuhurdadirlar: “LA ILAHE ILLALLAH MUHAMMEDEN RESULULLAH” Bu kitap, nefsin miraci olan tasavvufi irfan yolunu ve bu tevhid sözünü idrakle söyleyebilmenin mertebelerini açiklamaktadir.