Tencerenin Dibi

“Biz neredeyse çocuktuk içeri alindigimizda. Içerdekilerin birçogu duvarlara baka baka büyüdüler ve olgunlastilar. Duvarlar çürüdükçe biz olgunlastik. Sonra duvarlar yaslanip sivanmaya, biz de aklasmis saçlarimizi boyatarak beyazlari yalanlamaya basladik. Gelip baksaniz çogumuz hâlâ çikip geldigimiz çocuksu zamanimizi yasiyor. Biz içeri girdigimizde kundaktaki kardesimiz, yegenimiz simdi koca insan oldular. Bizler sadece bu olanlari zindanin küçük penceresinden izliyorduk. Her geldiklerinde saskinligimiz ayni oldu, zamanin hizini göremeyen bizler ‘ya sen ne zaman bu kadar büyüdün?' dedik. Bu imkânsiz bir haksizlik duygusu yaratiyor insanda…” Diye yazmisti bir mektubunda, zindanda 18.yilini dolduran Gülazer Akin. Mektubu okuyunca, bu hüzünlü yasam öyküsünü ancak bir yazar veya sair böyle damitilmis sözlerle betimleyebilir demistim. Ki çok geçmedi bir roman dosyasi elimize ulasti Akin'in. Yazar, o soluk hücrelerde, boyali kalemlerin bile yasaklandigi zindanda, kanini mürekkep yapmis, olmayan renkleri bulmus, duyulmayan sesleri hissetmis ve sonuçta güçlü bir romanla çikmis karsimiza. “Katlanmak zorunda kalan ülkemin kadinlarina” notu ile baslayan “Tencerenin Dibi”, okuyani soluk soluga birakacak bir roman. Gülazer'in dilini ve “Öteki cografyanin kadinlari”ni kesfetmek için bu roman okunmali…Adil Okay