Tohum Yeşerince Germinal

Zola, Rougon-Macquart’lar: Ikinci Imparatorluk Döneminde Bir Ailenin Dogal ve Toplumsal tarihi’ni 20 ciltilk bir dizide ele alip romanlastirmayi düsündü. Kendi deyisiyle “tutkularin kabarip tasmasini ve kendini zevklere kaptiran çagimizin baskaldirmasini simgeleyen“ bir model ailenin tarihini canlandimaya ve ayrica soyaçekimin yasalarini incelemeye giristi. Dizinin ilk romani Rougon’larin Yükselisi, sonuncusu da Doktor Paskal’dir. Bu dizinin en önemli yapitlarindan biri Tohum Yeserince, maden isçilerinin yasamini büyük bir basariyla canlandirir. Romanin kahramani maden ocaginin kendisidir ve bu ocak, hem olaylarin geçtigi çevre, hem de insanlari besleyen, tüketen yeryüzünün, yasamin canli simgesidir. Tohum Yeserince, toplumsal bir belge oldugu kadar, yazarin sinif kavgalariyla kömür madenlerindeki çalisma kosullari üzerine yaptigi arastirmalarin, düssel simgelere ve çogu kez sanri sinirina dayanan Dantevari betimlemelere dönüstügü epik bir siir olarak da görülebilir. Diger romanlarinda oldugu gibi bu romanda da nesnelere canavarsi görünümler yüklenmis, hayvanlar insanlara özgü davranislari sergilemis, kitleler doganin güçleri haline gelmis ve karakterler, tiplere, alegorilere ve simgelere dönüstürülmüstür. Zola’nin sanatinin basarisi olan gerçekçilikle simgeciligin bu sentezinin altinda, Rougon-Macquart romanlarina o derin essizlik netiligini veren siirsel temalar yatmaktadir. Söz konusu temalar her seyden önce göksel bir yükselme duygusu, dünyanin yikilmasi ve Hiristiyan-hümanist gelenegin içinde neredeyse yok edildigi bir maddeci felsefe ile tarihin çevrimsel görüsünü içeren bir yenilenme duygusudur. Bu, Jules Lemaitre’in sözleriyle içinde, “insanlarin bir karanliklar ve bilinçsizlikler denizinin dalgalari gibi göründügü“ bir felsefedir. (Arka Kapak)