Tuhaf Bir Çocuğun Fevkalade Hikayesi

“Katip, ilk kalamarini 9 yasinda yedi ve sehir tarihinin ilk seri cinayetlerinin kapisi bundan bir saat sonra açildi. Tuhaf bir çocuktu. Prensipleri vardi ve rakamlara takikti. Ilk cinayetini bir prensip yüzünden islemisti. Bes yasinda prensip sahibi olacak kadar büyümüs, 9 yasina geldiginde cinayet isleyecek kadar yaslanmisti. Onu izleyen 9 yil içinde 4 kisiyi daha öldürecekti ki, bu da toplam 5 cinayet demekti. Cinayetlerinin sirri, manasini kimsenin çözemedigi iki kelimede sakliydi. Metruk fabrika ilk cinayetten 15 yil sonra satildi. Apartman dikmek için hafriyat yapan isçiler, kazdiklari arazide herhangi bir insan kemigine rastlamadi. Görünmeyen bir temizlikçi cinayetin izlerini siliyordu. Ortada cinayetler vardi, seri katil vardi, ama bu cinayetlerin nedenini mahallede kimse bulamiyordu. Oysa her bir cinayetin nedeni, küçük çocugun, 5 yasindan itibaren tuttugu “Prensipler Defteri’nde” açikça yazilmisti. Ama bu, erken büyütülmüs tuhaf hattatin el yazisini kimse okuyamiyordu. Ertugrul Özkök, mahalle kenarlarindaki bos arsalarin ürkütücü yalnizligindan, izci oymaklarindaki tuhafliklara, oradan okul siralarindaki iktidar savaslarina ve sonunda yakin bir arkadasa birakilan mektupla çözülen tuhaf olaylari, yalniz bir çocugun kati ve hüzünlü diliyle anlatiyor. Yazar, Tuhaf isimli kitabinda çiktigi mistik yola, Tuhaf Bir Çocugun Fevkalade Hikâyesi ile devam ediyor. Dokuz yasinda seri katile dönüsen bir çocugun basit ama karanlik dünyasini aydinlatmaya çalisiyor. Hayat denilen yolculugun istikametini tersine çevirip, hayatin degil, ölümün nerede bittigini bulmaya çalisiyor. Ve ilk kitabinda oldugu gibi burada da bizi ayni soruyla yüzlestiriyor: Tuhaf olan kimdir? Biz mi, yoksa öteki mi...