Türk Kültüründe Silah

Türk silahlarinin hem “askerî tarih” hem de “kültür tarihi” bakimindan incelendigi bu çalismada, Iskit ve Hun çagindan Osmanlilar dönemine kadar Orta Asya, Ön Asya ve Dogu Avrupa’da hüküm sürmüs muhtelif Türk subeleri tarafindan kullanilan silahlar ele alinmis ve söz konusu döneme ait çagdas kaynaklardan hareketle Türk silahlarinin yapi ve teknik özellikleri, baska toplumlarin kullandigi benzer silahlardan farkliliklari incelenmistir.
Çalismada üzerinde durulan diger bir husus ise silahin Türk devlet ve toplum hayatindaki kültürel izleridir. Zira Türk ordularini savas meydanlarinda üstün kilan en önemli faktörlerden biri olan silah, sadece bu yönüyle degil birçok alaninda izlerine tesadüf edilen önemli bir kültür ögesi olarak da Türk devlet ve toplum hayatinda yerini almis ve bir savunma veya saldiri araci olmasinin ötesinde kültürel bir deger kazanmistir. Meselâ silahin, hiçbir toplumda Türk toplumunda oldugu kadar toplumsal hayatla özdeslestigi, saldiri ve savunma araci olmasinin ötesinde bir kültür unsuru olarak benimsendigi söylenemez. Öyle ki, Türk kültüründe silah, bazen dügün, defin ve yemin merasimlerinin degismez bir unsuru, bazen en degerli hediye, aman verme, teslim veya itaat sembolü olarak kabul edilmis, bazen de sevgilinin kasi, kirpigi ve saçiyla özdeslestirilmistir.
Türk Kültüründe Silah’in; Türk tarihi, Türk kültür ve medeniyeti konularinda çalisma yapacak arastirmacilar ve konunun ilgilileri için essiz bir kaynak oldugu kanaatindeyiz.