Ucunda Ölüm Var

Ölüyorum.Bu kez sahiden ölüyorum.Gelecek misin yasima?Boz Atli Hizir gibi son nefesime yetisecek misin?Ucunda ölüm var Heves Ali’m, ucunda elbette ölüm var. Gelmeyeceksen, elini son kez omzuma koymayacak, alnimi öpüp yolculamayacaksan, bagislanma dilemeyeceksen; adini aldigin Ali hakkina söyle bari: Sahiden sevdin mi beni? Kederli sözlerin, kurumus gözlerin, tozlu yollarin, saklanan mendillerin, içli kipirdanmalarin misafiri, cenazelerin duacisi, hikâyelerin sirdasi… Dünya ölümlü, gün aksamli… Son Agitçi, Heves Ali’yi ariyor. Evlerde, sokaklarda, dere boylarinda, raylarda, uzayip giden bozkirda… Heveeeessss diyerek susuyor. Bana hikâyeni anlat, agidini yakacagim.Ucunda Ölüm Var, yarim asir süren bir ask hikâyesi. Yalpalayan, sehirden sehire gezinen, derman arayan, sayiklayan, hatirlayan, rüya çagiran ince bir ah!Kemal Varol, maharetle memleketi anlatiyor, günesin içinde dogup battigi bir roman anlatiyor. Masalsi, gürül gürül, ölmeye yatan.