Viyana Dönüşü

Kule duman içindeydi, alevler onlarin bulundugu yere girmek üzereydi. Bülbül Hatun bu felâketin artik farkinda degildi. Kocasinin basina basini dayayip boyuna gözyasi döküyordu. Ölümleri palasinin ucuyla kaçirmakta güçlük çekmeyen, bir düzine yara içinde koca bir irmagi günlerce yüzerek asmaktan çekinmeyen, her güçlügü yenen ve hiçbir güçlüge yenilmeyen kocasinin bu sefer de iyilesecegine onun imâni vardi. Simdi bu imân, kocasiyla beraber ölmüstü ve kadincagiz iste bu çifte ölüme yas döküyordu.
Biraz sonra alevler tamamiyla kuleyi sardi, kari koca atesten bir kucak içinde kaldi. Bülbül, teninde duydugu ilk yanik acisiyla basini mukaddes yastiktan ayirinca korkar gibi oldu, bir an titredi. Sonra gülümsedi ve askla, sevkle aziz ölüye sarildi, gözlerini kapadi.