Yaban Kuşların Şarkıları

Mutlusun, be adam, mutlusun seyh Zelkanoviç çünkü hiçbir dünyevi amaç seni aceleye sokmuyor, ha bire saat kulesine bakmiyorsun, yakin gelecekten hiçbir sey seni agir adimlarini ve yavas yürüyüsünü acele ettirmeye zorlamiyor. Derin bir ihtiyarligin basindasin ve o senin için düz mutluluktur. Allah sana çocuk nasip etmemis ki onlari ve onlarin mülkünü ve islerini dert edesin. Seyh Zelkanoviç tasavvufu her seyin genel ögretisi olarak seviyordu: Allah ve insan, gökyüzü ve yeryüzü, hayat ve ölüm, damla ve okyanus, fil ve karinca, konusma ve suskunluk… Onun dünyasinda tasavvuf, isikla karanlik arasindaki sinirdi, ilki caiz yollardan yürümek, ikincisi de süpheli olanlar önünde durmak için vardi. Seyh için tasavvuf karmasik dünyanin ortasinda tahammül araciydi ve hassas bir adamin kayalik dagin dagilmasi sirasinda bir teselliydi, bir anda yorgun insanin yanagini canlandiran bir gözyasi idi. Onu tazeleyen, hayata döndüren gözyasi…