Yaşama Teğelli Öyküler: Sevim Burak 'ın Öyküleri Üzerine Bir İnceleme

Dil onulmaz bir yaradir insanoglunun içinde. Hem hapsedildigi hem ifsa oldugu hem direndigi hem sigindigi büyük bir muamma. Topluma giris kapisi oldugu kadar toplumdan çikisin da olasi noktasidir dil. Bu nedenle topluma dair olmanin ve olamamanin ifadesi kaçinilmaz olarak dildedir. Bu noktada, hayata dair sanci, toplumla uyusamama ancak dilin dagilis ve kirilis biçimleriyle aktarilir. Içinde bulunulan düzene dair bir derdin o düzenin bizi aynilestiren, normallestiren ve kaliplarla yasatan kuralli dili ile anlatilmasi ancak bir samimiyetsizlik olarak adlandirilabilir. Iste Sevim Burak'in öyküleri bu samimiyetsizlikten uzaktir. Dilin kirilisi ve parçalanisi üzerinden kurulur onun öyküleri. Dile, dogal olarak topluma karsi çikisin tezahürüdürler. Perdelere igneledigi kagit parçaciklarinin, ignelenmis yerlerini görebiliriz Sevim Burak'in öykülerinde. Ayrilma ve birlesmenin garip gerilimi onun öykülerinin dilini insa eder ve dagitir ayni anda. Dille çizilen, dile çizilen öykülerdir bu metinler. Ancak anladigimiz anlamda bütünlüklü bir resimden ziyade bizi içine çeken, dagitan, parçalayan bir resimle karsilasiriz. Kagit parçacigindaki ignenin sizisini okur olarak içimizde duyariz.(Tanitim Bülteninden)