Yedi Bilge Yedi Güzel Adam

“Beyaz haberlerim var kardeslerim” diyerek sürdürdü siirlerini Cahit Zarifoglu. Siire basladiginda gördü kalabaliklari ve “Hamle” dediler hep birlikte bir aradayken. Yekindiler yerlerinden birbirlerine tutunarak, bir ömürlük evlek tutup insan merkezinde gövdelerini koydular “Ite çakala karsi”. “Yedi adam biri bir gün bir ask gördü; geregini belledi, ölüm girse koynuna Ayirmaz aski yanindan” Böyle sürdü Anadolu yigidi tarlasini, ekip biçti çiftini çubugunu. Mesele, yârin kapisinda onurla, erinçle ve imanla beklemekti. Onu bildiler hep birlikte. Bir kadim uygarligin emanetiydiler. Kalemlerinden kan damlayarak emdikleri, beslendikleri Necip Fazil’in gösterdigi ufuk, atlarini mahmuzlayarak yedi düvele karsi kosturmanin geregini bellediler. Her birisi yedi vadiden gelen, yedi uygarliktan gelen savasçilardi sanki. Sayilari ya yediydi ya yetmis ya da yedi yüz. Bir önemi yoktu sayinin. Yalnizca kelimeleri vardi insan onuruna yakisan ve insan onurunu ayaga kaldiracak olan. Yedi Bilge, bir “Yedi Güzel Adam”di. Durdukça çogalan, çogaldikça kiyam halinde olan.