Yıldızlı Gece

Bakislarindan okunan tam da buydu. Hakliydi bir bakima. Yasamak ile görmek, gördügün üzerine düslemek farkliydi. Dün gece, Ihsan'in kaldigi lojmanin penceresinden disariyi izlerken tam karsimda duran dagin dorugu Van Gogh'un yildizli gecelerine götürmüstü beni. Yildizlar, esen rüzgârla bir olup dagin çevresinde dönüyorlardi sanki. Ona, dagin tepesine gece vakti hiç çikip çikmadigini sormustum. Umursamaz bir tavra bürünüp kisa bir yanitla geçistirmisti sorumu. "Çikmadim"Hiç çikilmaz mi, gidilmez mi? Karanlik bir gecede yildizlarla bir olunmaz mi? Kar beyazi bir yeryüzü ile yildizli bir gökyüzü arasinda kalinmaz mi?Odunlari daha tutusmadan yutan sobali oda, aslan pusuda, geyik yavrusuyla tedirgin, onlar da odada...Kapinin ardinda Karakoncolos Firtinasi, pencerede Yildizli Gece, bitmeyen, uzun bir kis. Uzaktaki kayaliklardan bakan kurtlar, karacalar, tilkiler, vasaklar, gece kuslari, baykuslar, yarasalar, ayiboganlar...Havada Kaçagin Külleri ve is kokusu... Dogu Ekspresi unutulmus, yitik bir yola sapmis; tek yolcusu yabanci, en çok da kendine...Kar beyazin yuttugu, örttügü, kis cinine teslim bir dünya. Beyazlar içinde bir düs ülkesi. Lapa lapa yagan karin, tipinin, boranin söndüremedigi gözlerden uzak bir yanginin külleri havada dönüp dururken, Mehmet Sait Taskiran masalsi bir dille anlattigi öyküleriyle okuru unutulmaz bir yolculuga çikariyor. Yollari özleyenlere...(Tanitim Bülteninden)